24 Φεβρουαρίου 2010

"Πορευόμαστε μαζί για ένα ειρηνικό μέλλον"

                                                          Φ.Ακιντζί, Π.Νεοκλέους, Γ.Μαραθεύτης

ΛΥΚΕΙΟ ΑΓΙΑΣ ΦΥΛΑΞΕΩΣ
Σχολική Χρονιά 2009-2010
                                   
Μέσα στα πλαίσια συνέχισης και προώθησης του στόχου της χρονιάς "Καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης Ε/Κ και Τ/Κ" το σχολείο μας διοργανώνει αύριο Πέμπτη(25-2-2010) 2ωρη εκδήλωση για τους μαθητές της Γ΄Λυκείου.
H Εκδήλωση έχει τίτλο 
"Πορευόμαστε μαζί για ένα ειρηνικό μέλλον"
Σ΄αυτήν, θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου "ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974" του Πανίκου Νεοκλέους από τον ίδιο το συγγραφέα,καθώς επίσης και από τους Γιάννη Μαραθεύτη και Φετχί Ακιντζί.Το πρόγραμμα περιλαμβάνει,επίσης συζήτηση και καλλιτεχνικό μέρος(γι΄αυτό θα μιλήσουμε στην επόμενη ανάρτησή μας).
Από το πρόγραμμα της εκδήλωσης:





«Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,
είναι η ειρήνη»
. Γ.Ρίτσος


"Μην καρτεράτε να  λυγίσουμε∙
μήτε για μια στιγμή,
μήδ’ όσο στην κακοκαιριά
λυγάει το κυπαρίσσι.
Έχουμε τη ζωή πολύ,
πάρα πολύ αγαπήσει".
                        Φώτης Αγγουλές

«Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες – τομ πάτσον τζαι τον κλώτσον τους.
Εμείς τζαμαί: Ελιές τζαι τερατσιές πάνω στορ ρότσον τους!»
                         Κώστας Μόντης

*********

«Αγνοηθέντες 1974» - Συγγραφέας Πανίκος Νεοκλέους- Εκδόσεις Επιφανίου

      Οι Εκδόσεις Επιφανίου και ο συγγραφέας   Πανίκος Νεοκλέους  κυκλοφόρησαν   το βιβλίο «Αγνοηθέντες 1974», το  οποίο  μεταφράστηκε και στα τουρκικά και προκάλεσε  σημαντικό  ενδιαφέρον.
      Περιλαμβάνει πενήντα συγκλονιστικές αυθεντικές μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι τις τραγικές ημέρες του 1974 βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου, από το Λιμνίτη μέχρι την Αμμόχωστο.
      Π Ε Ν Η Ν Τ Α ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ πολεμιστών, με όνομα κι επίθετο, από είκοσι μία διαφορετικές μονάδες πεζικού, καταδρομών, βαρέων όπλων, τεθωρακισμένων και πυροβολικού, της Εθνικής Φρουράς.
      Με φρικτές λεπτομέρειες από τα καθέκαστα που βίωσαν, που αντιμετώπισαν, που υπέστησαν, ένας προς έναν, πενήντα από τους επιζήσαντες στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες του '74. Στις άνισες μάχες με τις συντριπτικά υπέρτερες δυνάμεις του Αττίλα, εισβολέα και κατακτητή.

************
Η είδηση,όπως την κάλυψε η εφημερίδα Πολίτης(13-8-2009)
Τον πυροβόλησε το 1974, ήπιαν καφέ μαζί το 2009
«Θα σε σκότωνα εγώ»
Τριάντα πέντε χρόνια μετά την πρώτη συνάντησή τους, ο Φετχί συνάντησε τον Γιάννη τον οποίο θεωρούσε πως είχε σκοτώσει με μια σφαίρα στο κεφάλι τον Ιούλιο του 1974 στη Λεύκα
Τη δεύτερη μέρα της τουρκικής εισβολής ο Τ/Κ Φετχί Ακιντζί και ο Ε/Κ Γιάννης Μαραθεύτης βρέθηκαν αντιμέτωποι, κρατώντας όπλα, ο ένας απέναντι στον άλλο στην κατεχόμενη σήμερα Λεύκα σε ένα από τα πολλά πεδία μάχης εκείνων των ημερών. Σε εκείνη την αναμέτρηση επικράτησε ο Φετχί, με τον Γιάννη όμως να νικά μέσα από ένα απίστευτο παιχνίδι της τύχης το στοίχημα της ζωής.
Στις 6 Αυγούστου, μετά από 35 ολόκληρα χρόνια, οι πρωταγωνιστές εκείνης της ιστορίας βρέθηκαν και πάλι. Κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες αυτή τη φορά, ο ένας δίπλα στον άλλο. Χωρίς να κρατούν όπλα, αλλά ένα δενδρύλλιο ελιάς, ξετύλιξαν ο καθένας από τη δική του πλευρά το κουβάρι της συγκυρίας του πολέμου που τους έφερε αντιμέτωπους το 1974.

Τον θεωρούσε νεκρό
Ήταν 21 του Ιούλη όταν Ε/Κ στρατιώτες επιτέθηκαν κατά μονάδας του τουρκικού στρατού που είχε φτάσει στην κατεχόμενη Λεύκα. Σε εκείνη την έφοδο ο Γιάννης Μαραθεύτης «μπήκε στο στόχαστρο» του Φετχί Ακιντζί. Η σφαίρα βρήκε στόχο και μάλιστα στο κεφάλι, με τον Γιάννη να σωριάζεται. Ο Φετχί όλα αυτά τα χρόνια θεωρούσε ότι ο ανώνυμος εκείνος Ε/Κ είχε βρει το θάνατο από δική του σφαίρα. Μετά από πολλά χρόνια, όμως, κι όταν μεταφράστηκε στα τουρκικά το βιβλίο του Πανίκου Νεοκλέους, «Αγνοηθέντες 1974», ο Φετχί ανακάλυψε μέσα από την εξιστόρηση εκείνης της επίθεσης ότι ο Γιάννης δεν είχε σκοτωθεί. Η σφαίρα του τον είχε βρει στο κράνος. Ο Φετχί μαζί με φίλους του επικοινώνησαν με τον συγγραφέα του βιβλίου για να κανονίσει μια συνάντηση και όλα πήραν το δρόμο τους.
Όπως μας εξήγησε ο κ. Νεοκλέους, οι δυο «εχθροί» βρέθηκαν στις 6 Αυγούστου σε καφετέρια πλησίον της οδού Λήδρας. «Ο Γιάννης περιμένει τον Φετχί ο οποίος έρχεται να τον συναντήσει με ένα δεντράκι ελιάς. Προηγήθηκαν μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας και στη συνέχεια ένα σφιχταγκάλιασμα των δυο. Ένα αγκάλιασμα που θα μου μείνει για πάντα βαθιά χαραγμένο στη μνήμη. Στη συνέχεια κάθισαν οι δυο τους ο ένας δίπλα στον άλλο και είπαν πολλά, σαν παλιοί καλοί φίλοι» λέει ο κ. Νεοκλέους, χαρακτηρίζοντας αυτό το αλλιώτικο συναπάντημα ως μιας συνάντηση αγάπης, ανθρωπιάς και ειρήνης. «Σε πυροβόλησα για να σε σκοτώσω» είπε ο Φετχί για να του απαντήσει (όπως μας περιγράφει ο Πανίκος Νεοκλέους) ο Γιάννης: «Ήταν πόλεμος. Αν δεν με πυροβολούσες εσύ, θα σε σκότωνα εγώ».
Στην αρχή υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες για το κατά πόσο τα νήματα των ιστοριών του Φετχί και του Γιάννη όντως συμπίπτουν. Αφού αντάλλαξαν όμως τις πρώτες αναγνωριστικές λεπτομέρειες ήταν πλέον ξεκάθαρο. Αυτοί οι δυο που καθόντουσαν τώρα ο ένας δίπλα στον άλλο, το 1974 προσπάθησαν να αφαιρέσει ο ένας τη ζωή του άλλου.
Ενισχυτικά στοιχεία και το τρυπημένο κράνος και ο ασύρματος του Γιάννη Μαραθεύτη που είχε βρει τότε ο Φετχί στη Λεύκα.

Στον τόπο του εγκλήματος
Ο Γιάννης Μαραθεύτης και ο Φετχί Ακιντζί δεν θα αρκεστούν σε αυτή την πρώτη -ειρηνική- συνάντησή τους. Συμφώνησαν να βρεθούν για άλλη μία φορά και μάλιστα στο σημείο εκείνο όπου το 1974 πολέμησαν ο ένας εναντίον του άλλου. Εκεί στη Λεύκα, όπου και οι δυο βίωσαν τη σκοτεινή πλευρά του πολέμου και έχασαν φίλους.
«Σας προσκαλώ όλους σας. Σας παρακαλώ πολύ, όταν θα έρθετε, να μη φάτε τίποτα τις δυο προηγούμενες μέρες» είπε ο Φετχί, ο οποίος νιώθει ήσυχος γιατί ο άνθρωπος τον οποίο νόμιζε ότι είχε σκοτώσει παραμένει όλα αυτά τα χρόνια στη ζωή. Από την πλευρά του ο Γιάννης παρέλαβε το δενδρύλλιο ελιάς και θα το φυτέψει στο σπίτι του στον Καλοπαναγιώτη.

19 σχόλια:

Disdaimona είπε...

Μπράβο στα παιδιά και στους καθηγητές του σχολείου!
Ειστε παράδειγμα προς μίμηση και μια ελπίδα για όλους!
καλή συνέχεια!

Makris.p είπε...

Πολύ ωραία πρωτοβουλία. Η εκδήλωση είχε αρκετά μεγάλη επιτυχία κατα την γνώμη μου.

Νικόλας Δανδάκης είπε...

Η εκδήλωση δεν είχε αξιοσήμαντη επιτυχία. Προφανώς αρκετοί δεν γνωρίζουν την διαφορά μεταξύ Τούρκου και Τουρκοκύπριου.

Ανώνυμος είπε...

Πρόβαλε στιγμιότυπα της εκδήλωσής σας το Extra Λεμεσού και το μόνο που μπορώ να σας πω είναι συγχαρητήρια στο σχολείο σας!

Νικόλας Δανδάκης είπε...

Επειδή αυτό το θέμα είναι αρκετά ευαίσθητο, θα ήθελα να προσθέσω κάτι στο προηγούμενο μου σχόλιο. Η εκδήλωση είχε αρκετή επίδραση σε σχεδόν όλους τους μαθητές αλλα υπήρχε και μια πλευρά που δεν ήταν ενημερωμένοι σωστά για αυτό το ευαίσθητο θέμα. Κουβάλησαν μαζί τους κάποιες αρνητικές και λανθασμένες απόψεις για το θέμα και δεν είχαν ανοιχτό μυαλό για να επεξεργαστούν εκείνα που παρουσιαστήκαν. Αυτό εννοούσα με το προηγούμενο μου σχόλιο, η εκδήλωση ήταν πολυ επικoδομιτική για εκείνους που παρακολούθησαν την εκδήλωση με ανοιχτή καρδιά και καθαρό μυαλό.

Ανώνυμος είπε...

Πρώτη φορά είδαμε Τουρκοκύπριους και γι΄αυτό κάποιοι που τους συμμαθητές μας αντίδρασαν.Όμως ήταν πολλά καλή η εκδήλωση και νομίζω πως πρέπει να μαθαίνουμε εμείς οι νέοι πώς εφτάσαμεν ως εδώ.Εγώ νομίζω πως αυτές οι εκδηλώσεις πρέπει να γίνονται στα σχολεία.

Andriani είπε...

Μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν πράγματι η πιο επικοδομητική και ενδιαφέρουσα εκδήλωση που έχω παρακολουθήσει στο σχολείο όλα αυτά τα χρόνια.Όντως,όπως λέει και ο Νικόλας, πρέπει να έχεις ανοιχτό μυαλό και να μην κουβαλάς προκαταλήψεις που κακώς αναπτύσσονται στα παιδιά από μικρή ηλικία.Ο μόνος τρόπος,πιστεύω, για να υπάρχει πραγματική είρηνη στο νησί μας είναι να ζήσουμε ειρηνικά οι Ε/Κ με τους Τ/Κ. Αν αυτοί οι δύο άνθρωποι-που ο ένας παρολίγο να σκοτώσει τον άλλο- είναι σήμερα φίλοι, γιατί να μην μπορεί ο οποιοσδήποτε από εμάς να ακολουθήσει το παραδειγμά τους;

Unknown είπε...

πράγματι! Είχαμε, κατ΄ εμένα, το πιο τρανταχτό παράδειγμα ειρήνης και συμφιλίωσης από δύο ανθρώπους που θα σκοτώνονταν! Είχαμε την τιμή να τους δούμε να δίνουν τα χέρια και να είναι φίλοι. Ο αγώνας αυτός της ανθρωπιάς που έκανε καί ο Φετχί και ο Γιάννης ήτανε πολύ μεγάλος και σημαντικός! Ας είναι αυτος που θα κουβαλούμε από δω και πέρα εμείς και όχι τα μίση, την έχθρα και όλα αυτά τα πάθη που μας κάνουν κακό.. Βέβαια δεν σημαίνει αυτό πως ξεχνάμε την ιστορία μας, αλλά κάποτε πρέπει να πάρουμε την απόφαση να πάμε έστω ένα βήμα μπροστά!

Γιώργος Ίλλαμπας είπε...

Θα συμφωνήσω με τον Nick και την Ανδριανή.
Απλά να προσθέσω ότι αργήσαμε 36 χρόνια να κάνουμε τέτοιες εκδηλώσεις.

Λεμέσια είπε...

Γιώργο Ίλλαμπας,
κάλλιο αργά παρά ποτέ...

Συγχαρητήρια κι από μένα, παιδιά.
Εύχομαι τέτοιες εκδηλώσεις να ενσωματωθούν στο ετήσιο πρόγραμμα κάθε σχολείου σε ολόκληρη την Κύπρο.
Εσείς καθορίζετε το μέλλον...
Εσείς είστε η ελπίδα μας...

Ανώνυμος είπε...

Παιδιά, μπράβο σας!
Μπράβο και στους καθηγητές σας και στο διευθυντή σας!

Είστε η ελπίδα του τόπου και είναι ώρα να δούμε παιδιά που σκέφτονται, που προβληματίζονται αλλιώς. Που ανοίγουν το μυαλό και τη σκέψη τους πέρα από τα στερεότυπα που οι προηγούμενες γενιές τους φύτεψαν.

Η ζωή στον τόπο προχωρεί και σίγουρα κάτι τέτοιες εκδηλώσεις δείχνουν πως τα παιδιά και στην κύπρο έχουν κάτι άλλο να μας πουν και θέλουν κάτι άλλο απ΄τα σχολεία τους!

Καλά το λέτε: είδατε για πρώτη φορά Τουρκοκύπριους! Και μάλιστα ανθρώπους ανοιχτόμυαλους, ανθρώπους που βάζουν τον άνθρωπο και την ανθρωπιά πάνω από ταυτότητες...Ακούσατε τα λόγια τους, που καθόλου δε θα είχαν-φαντάζομαι- να κάνουν με μίσος, εξόντωση, αίμα...Μα με την ειρήνη και την ανθρωπιά , που πρέπει να επικρατήσει, αν θα ξαναενώσουμε τον μικρό μας τόπο!

Μακάρι και στο σχολείο των παιδιών μου να υπήρχαν τέτοιοι καθηγητές και τέτοια παιδιά και θα έτρεχα και γω να πάω να νιώσω πώς είναι αυτή η εμπειρία, αφού και γω είμαι της γενιάς του πολέμου...
Μπράβο ξανά!


Μια μάνα πρόσφυγας και παιδί της εισβολής

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Χωρίς να μπαίνω στην ουσία της εκδήλωσης ( που τη φαντάζομαι πολύ συγκινητική), να σας μεταφέρω τη χαρά μου για το γεγονός ότι το σχολείο σας παίρνει τέτοιες πρωτοβουλίες και κινεί τα νήματα. Ένα ζωντανό σχολείο, ανοιχτό στην κοινωνία, θα έχει να προσφέρει πολλά, πάρα πολλά στους μαθητές του.
Μπράβο σας, παιδιά.

Mαρία είπε...

Δεν περίμενα να έχουμε τόσο ώριμα και ανοιχτόμυαλα παιδιά.Διαβάζω τα σχόλια που έγραψαν εδώ και νιώθω περήφανη γι΄αυτά,είμαστε αισιόδοξοι μ΄αυτή τη νεολαία!
Παιδιά,να είσαστε καλά και να συνεχίσετε τον αγώνα της γνώσης.

Μια παλιά μαθήτρια που νοσταλγεί τα μαθητικά χρόνια...

ΛΑΦ-Γ2 είπε...

Σας ευχαριστούμε όλους για τα σχόλιά σας.
Εμείς,τίποτε σπουδαίο δεν κάναμε.
Προβάλαμε την εκδήλωση στο μπλογκ μας,όπως κάνουμε και με άλλες εκδηλώσεις του σχολείου μας.
Χαιρόμαστε,γιατί έτσι δίνεται η ευκαιρία και στα παιδιά να εκφράσουν τις απόψεις τους και να αναπτυχθεί ένας γόνιμος κι εποικοδομητικός διάλογος.

Andreas είπε...

Σαφέστατα μία από τις πιο αξιόλογες εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα στο σχολείο μας και πιστεύω έντονα ότι αποτελεί και μία από τις πιο αξιόλογες δράσεις παγκύπρια. Η εκδήλωση έδωσε ένα ισχυρότατο μήνυμα το οποίο πολλοί, από τον πολιτικό, κοινωνικό και δημοσιογραφικό χώρο προσπαθούν να αλλοιώσουν. Έδωσε σε όλους τους παρευρισκομένους να καταλάβουν ότι μεταξύ ανθρώπων δεν υπάρχουν ούτε τείχη ούτε και ηλεκτροφόρα πλέγματα. Όλα είναι στο μυαλό και στις απαρχαιωμένες αντιλήψεις περί έχθρας των δύο λαών που κάποιοι στο πολύπαθο αυτό νησί επιμένουν να συντηρούν με τελικό σκοπό να επωφελούνται οι ίδιοι και μέτα λύπης διαπιστώνω, να θησαυρίζουν.
Μακάρι να καταλάβουμε, έστω και αργά, ότι τελικά οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι δεν είναι εχθροί, είναι απλά δύο κρίκοι μιας μεγάλης αλυσίδας οι οποίοι όσο και να προσπαθούν να ελευθερωθούν ο ένας από τον άλλο δεν πρόκειται να τα καταφέρουν και οι οποίοι εν τέλει δεν έχουν λόγο να χωριστούν. Δύο λαοί που έζησαν τόσα χρόνια ειρηνικά στη μικρή αυτή νήσο δεν μπορεί να είναι ξένοι. Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, τουλάχιστον οι Ελληνοκύπριοι (γιατί με τους ΤΚ δεν ξέρω πλέον τι συμβαίνει) ότι η Κύπρος είναι χώρος στον οποίο ζουν κι άλλοι άνθρωποι πέρα από τους Ελληνοκύπριους. Μόνο αν αποδεκτούμε αυτή τη βασική αρχή θα καταφέρουμε -ίσως- κάποτε να δούμε το νησί μας επανενωμένο.
Τέλος, θα ήθελα να θέσω ένα θέμα προς προβληματισμό.
Αν εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε με ένα λαό, με τον οποίο έχουμε ουσιαστικά κοινές ρίζες και κοινή ζωή στο παρελθόν, ειρηνικά, τι να πει και το Λονδίνο, η πιο multi-cultural πρωτεύουσα της Ευρώπης, παραδοσιακά αγγλική πόλη, η οποία μετά από 2 παγκοσμίους πολέμους φιλοξενεί (ουσιαστικά δεν "φιλοξενεί", κατοικείται) τόσα εκατομμύρια ανθρώπων, Γερμανών, Γάλλων, Ρώσων, Κινέζων και άλλων τόσων λαών, που στο παρελθόν υπήρξαν είτε φίλοι είτε ορκισμένοι εχθροί;

Andreas είπε...

Να μην ξεχάσω επίσης να δώσω τα -ηλεκτρονικά- μου συγχαρητήρια στην κυρία Εύα η οποία παρόλες τις προβεπόμενες αντιδράσεις τόλμησε να προχωρήσει σε αυτή την εκδήλωση.
Τελικά δεν έτυχε, πέτυχε!
Και πάλι συγχαρητήρια, τέτοιες κινήσεις με κάνουν να νοιώθω πως τα άτομα που επιζητούμε την επανένωση δεν είμαστε τα μαύρα πρόβατα σε ένα λευκό κοπάδι.

Ανώνυμος είπε...

Σας ευχαριστούμε όλους που μας δώσατε την ευκαιρία να βρεθούμε μαζί σας και να σας πούμε λίγα λόγια για το τι έχει συμβεί στον τόπο μας το μαύρο καλοκαίρι του 1974.
Ευχαριστούμε τη Διεύθυνση του σχολείου, όλους τους συντελεστές, αλλά κυρίως τα παιδιά που μας παρουσίασαν ένα τόσο ωραίο πρόγραμμα. Επίσης ευχαριστούμε όλα τα παιδιά που με τόση ωριμότητα μας άκουσαν, ακόμη και εκείνα τα παιδιά που ίσως να είχαν αντίθετη άποψη.
Ο συγγραφέας του βιβλίου <>
Πανίκος Νεοκλέους.
Τηλ.: 22389573 και 99150192
E-mail: neopana@cytanet.com.cy

ΛΑΦ-Γ2 είπε...

Κι εμείς σας ευχαριστούμε κύριε Νεοκλέους.
Η παρουσία σας στην εκδήλωση μας έδωσε τη δυνατότητα να ενημερωθούμε για τα όσα συνέβησαν το 1974 και να ακούσουμε από τους ίδιους(Μαραθεύτη και Ακιντζί)τις προσωπικές τους μαρτυρίες.

http://abebedorespgondufo.blogs.sapo.pt/ είπε...

Good blog.

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts with Thumbnails