3 Μαΐου 2011

Μια συνέντευξη που δεν πρέπει να χάσετε...

Η Χρυσάνθη με τη Γαλάτεια
Η Χρυσάνθη με τη Στέφανη

Η Γαλάτεια,η Στέφανη και η Κωνσταντίνα είχαν την πρωτοβουλία να πάρουν τη συνέντευξη που ακολουθεί από την Χρυσάνθη,τη μαθήτρια της Β΄Λυκείου του σχολείου μας,που αντιμετώπισε με θάρρος και γενναιότητα τη λευχαιμία.Αξίζει να τη διαβάσετε!Χρυσάνθη,είσαι ηρωίδα!Μπράβο σου!!!
1.    Καταρχήν Χρυσάνθη μου, μίλησέ μας για τη ζωή σου στο Γυμνάσιο και  τις εντυπώσεις σου  από το Λύκειο στη συνέχεια.
Βασικά στο Γυμνάσιο ήμουνα σαν όλους τους άλλους. Ήμουνα ανώριμη, όμως τώρα το καταλαβαίνω, επειδή στο Γυμνάσιο νομίζεις πως τα ξέρεις όλα και δεν υπάρχει κάτι άλλο να μάθεις. Γενικά τα αγόρια είναι ανώριμα ακόμα. Αλλά μετά θα το καταλάβουν, εκείνοι που θα το καταλάβουν δηλαδή. Το Λύκειο το φανταζόμουν σαν κάτι πολύ διαφορετικό, όπως όταν βλέπεις στα έργα και λες «wow»  νομίζεις πως όταν πας στα λύκειο και απλά θα μεγαλώσεις, κάτι τέτοιο. Πιστεύεις πως στο λύκειο είσαι πολύ «cool», όμως όταν έρθεις καταλαβαίνεις ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ακόμη πιστεύω πως στο λύκειο ωριμάζεις περισσότερο από το γυμνάσιο.
2.    Αργότερα όταν ήρθες στο λύκειο πώς ήταν η ζωή σου; Ήταν η ίδια με το γυμνάσιο, είχες τους ίδιες φίλες; Πώς ήσουνα;
Οι φίλες είναι σχεδόν οι ίδιες, δεν αλλάζεις τόσο εύκολα παρέες, επειδή αλλάζεις σχολείο. Μόνο από το δημοτικό στο γυμνάσιο είναι τεράστια η αλλαγή. Από το γυμνάσιο στο λύκειο δεν υπάρχουν τόσο μεγάλες  αλλαγές αλλά και εκείνες που υπάρχουν είναι καθοριστικές. Αλλάζεις χαρακτήρα, ωριμάζεις, βλέπεις διαφορετικά τη ζωή, σοβαρεύεσαι. Σίγουρα όμως κάνουμε τις αταξίες μας  αλλά οι παρέες εξακολουθούν να παραμένουν οι ίδιες.
3.    Πότε ξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα της αρρώστιας σου; Πότε κατάλαβες ότι δεν είσαι καλά;
Βασικά εισήλθα στο νοσοκομείο στις 14 Μαΐου 2010, και τα πρώτα συμπτώματα ξεκίνησαν δύο βδομάδες πριν περίπου αλλά ήταν πολύ αθώα. Ήταν συμπτώματα στα οποία ο καθένας δε θα έδινε σημασία. Αρχικά εμφανίστηκαν μαυράδες επάνω μου και όλοι, όπως και εγώ, έλεγα ότι μάλλον κάπου κτύπησα και δεν το θυμάμαι. Αργότερα το ένα ερχόταν μετά το άλλο και πάντα λες ότι είναι κάτι άλλο, δεν πηγαίνει το μυαλό σου εκεί. Ένα πρωινό όταν ξύπνησα είδα στο μαξιλάρι μου αίματα και έλεγα ότι ίσως όταν είχα βουρτσίσει τα δόντια μου την προηγούμενη νύκτα έτρεχαν αίμα. Όταν ήμουνα κουρασμένη έλεγα πως φταίει ο καιρός , ήμουνα πιεσμένη από τα μαθήματα, επειδή πλησίαζαν οι εξετάσεις. Είχα και διάφορα δικά μου προσωπικά προβλήματα. Πάντα δικαιολογούσα όλα αυτά τα συμπτώματα μέχρι που μαζεύτηκαν και έπρεπε να επισκεφτώ το γιατρό.
4.    Μας είπες ότι κατάλαβες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις;
Μία βδομάδα μετά που ξεκίνησαν εκείνα τα «αθώα» συμπτώματα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, ότι αν ήταν κάτι αθώο, όπως το σκέφτηκα στην αρχή, θα σταματούσε. Όμως χειροτέρευε. Στο γυμνάσιο είχαμε διδακτεί στη Βιολογία για τον μυελό των οστών και είχαμε μιλήσει για διάφορες αρρώστιες όπως λευχαιμία, καρκίνο κ.α και πάνω κάτω θυμόμουν τα συμπτώματα και δυστυχώς ταίριαζαν με τα δικά μου. Σκεφτόμουν τα συμπτώματα και έλεγα το έχω και αυτό και  εκείνο και το άλλο. Αργότερα περνούσαν οι μέρες και έβλεπα τα συμπτώματα της λευχαιμίας και έλεγα δεν γίνεται κάτι άλλο είναι. Δεν ήθελα να το πιστέψω, να το αποδεκτώ.  Είναι σαν να κέρδισα το λαχείο αλλά με την κακή έννοια. Έλεγα ότι αγχώνομαι άδικα δεν είναι δυνατό να συμβεί σε εμένα μέχρι που αναγκάστηκα να επισκεφθώ το γιατρό, γιατί στην πραγματικότητα δεν ήθελα να πάω.
5.    Ο γιατρός σου το ανακοίνωσε κατευθείαν;
Το πρωί εκείνης της μέρας με πήραν σε δερματολόγο, γιατί εγώ και η οικογένειά μου ανησυχούσαμε για τις μαυράδες που εμφανίζονταν ολοένα και περισσότερες επάνω μου.
Αρχικά ήταν μία αργότερα δύο και σε διάστημα λίγων ωρών έγιναν δέκα. Πήγαμε λοιπόν στο δερματολόγο και όταν με εξέτασε μιλούσε με τον πατέρα μου σιωπηλά.  Αργότερα μου ανακοίνωσαν ότι θα πρέπει να κάνω κάποιες αναλύσεις και εγώ δεν ήθελα, φοβόμουν μην με τρυπήσουν,  γιατί γενικά φοβάμαι τις  βελόνες.
6.    Μετά από όλα αυτά κατάλαβες ότι ήταν λευχαιμία; Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις; Θυμήθηκες τους φίλους σου;
Ακόμη δεν το πιστεύω. Όπως είπα και πριν, είναι σαν να κερδίζεις το λαχείο αλλά με την κακή έννοια. Γιατί η μορφή της λευχαιμίας που έχω είναι πολύ σπάνια. Στον κόσμο υπάρχουν 3 με 4 οι οποίοι διαγνώστηκαν με αυτή τη μορφή λευχαιμίας. Είναι πολύ δύσκολο να θεραπευτεί, στην αρχή φαίνονται όλα καλά, αλλά  ξαφνικά  είσαι άρρωστος. Είναι πολύ ύπουλη ασθένεια,  μου το είχε αναφέρει ο γιατρός από την αρχή. Υπάρχουν και άλλες μορφές  λευχαιμίας οι οποίες έχουν  συμπτώματα αλλά όχι τόσο επικίνδυνα όπως στη δική μου περίπτωση. Μπορούσαν να το καταλάβουν και δύο και τρεις βδομάδες μετά ότι με εκείνα τα συμπτώματα κάτι δεν πήγαινε καλά και να πήγαινα γιατρό. Οι πρώτες σκέψεις μου για τους φίλους μου μετά τη διάγνωση… Ένιωσα ξαφνικά ένα φορτίο. Στενοχωρήθηκα γιατί δεν ήθελα να το μάθουν και να στενοχωριούνται για μένα.
7.    Ο γιατρός σου είπε αμέσως ότι πρέπει να μεταφερθείς στην Λευκωσία;
Αρχικά όταν πήγα στο Γενικό Νοσοκομείο της Λεμεσού έκανα κάποιες αναλύσεις θυμάμαι ήτανε Παρασκευή και μου είχαν πει ότι θα έχουν τα αποτελέσματα την Δευτέρα. Όμως είχε μια γιατρό της οποίας δεν κατάλαβα και πολύ καλά ποια ήταν η δουλειά της ακριβώς εκεί με εξέτασε και μου είπε ότι θέλει να ελέγξει τις απαντήσεις των αποτελεσμάτων των εξετάσεων, πριν φύγει. Αν δεν υπήρχε αυτή η γιατρός θα πήγαινα σπίτι μου, θα κοιμόμουν και θα ξεκινούσε η εσωτερική αιμορραγία και θα πέθαινα. Το απόγευμα της ίδια ημέρας με πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο και είπαν πως με ήθελαν και τότε σιγουρεύτηκα.
8.    Μετά από αυτό σου είπαν να φύγεις κατευθείαν για την Λευκωσία;
Με εξέτασε ξανά η γιατρός και έκανα κι άλλες εξετάσεις εκείνη την ώρα.  Εκείνη τη στιγμή το κατάλαβαν  και μάλιστα υπήρχε και ένας άλλος γιατρός εκεί και με κοίταξε με ένα ύφος κάπως σαν να με λυπήθηκε εκείνη την ώρα και εγώ είχα νευριάσει.  Στο μεταξύ η γιατρός με έστειλε να κάνω κάποιες ακτινογραφίες, γιατί ήθελε να εξετάσει αν είχε αρχίσει η εσωτερική αιμορραγία.  Γιατί το πρωί είχα 40000 αιμοπετάλια και την νύχτα έχασα 10000 αιμοπετάλια. Μειώνονταν πολύ γρήγορα. Μετά από τις εξετάσεις η γιατρός ήθελε να με μεταφέρουν με το ασθενοφόρο  στην Λευκωσία, αλλά επειδή δεν μου είχαν πει την αλήθεια σχετικά με τη σοβαρότητα της κατάστασής μου ο πατέρας μου είπε πως θα πάμε στη Λευκωσία για κάποιες άλλες αναλύσεις. Εγώ όμως το είχα καταλάβει αλλά δεν ήθελα να πω κάτι.
9.    Ποιες ήταν οι σκέψεις σου όταν θα έχανες τους φίλους και την οικογένεια σου, το σπίτι σου;
Όταν ξεκινήσαμε για την Λευκωσία ήμουνα πολύ άρρωστη, όμως θυμάμαι τη μάμα μου να κλαίει και τον πατέρα μου να μην μιλάει καθόλου, γιατί δεν ήθελε να το καταλάβω. Εγώ σκεφτόμουν ότι έπρεπε να είμαι δυνατή, γιατί θα περνούσα πολλά. Εγώ ξέρω τι τράβηξα… Σκεφτόμουν και τους φίλους μου ότι θα στενοχωριούνταν. Στην αρχή δεν ήθελα να τους το πω. Θα τους έλεγα ότι θα πήγαινα κανένα ταξίδι και ότι είμαι καλά. Όμως έπρεπε να τους το πω, γιατί ήθελα κάποιον να με στηρίζει. Αν και δεν το περίμενα είχε και άτομα που με στήριξαν παραπάνω και από κάποιους φίλους μου.
10.    Όταν πήγες στο νοσοκομείο τι συνάντησες; Πώς σου συμπεριφέρθηκαν; Σου συμπεριφέρθηκαν λες και ήσουν κανένα μωρό και δεν καταλαβαίνεις;
Στην αρχή, όταν ψάχναμε το νοσοκομείο στη Λευκωσία, χαθήκαμε. θυμάμαι σταματήσαμε σε ένα περίπτερο και ρωτήσαμε που βρίσκεται το Μακάριο.  Όταν το βρήκαμε κατεβήκαμε και πήγαμε στην είσοδο του νοσοκομείο και μας ρώτησαν «είστε το περιστατικό που περιμέναμε από την Λεμεσό;» Από εκεί ανεβήκαμε στο θάλαμο όπου μας περίμεναν οι νοσοκόμες, οι οποίες αμέσως με ένωσαν με τα φάρμακα. Ήθελαν να με μετρήσουν, να με ζυγίσουν, να δουν πόσο φάρμακο θα πρέπει να μου δώσουν, ήθελαν να μάθουν πότε, πώς γεννήθηκα, αν ήταν καλή η γέννα. Εγώ στην αρχή δεν ήθελα να με τρυπήσουν, γιατί φοβάμαι τις βελόνες  αλλά έπρεπε. Μου χορήγησαν τα φάρμακα, με έβαλαν σε ένα κρεβάτι  και θυμάμαι μέσα στο δωμάτιο είχε κι ένα μωρό και όταν το είδα ρώτησα τον μπαμπά μου αν ήταν αγόρι ή κορίτσι γιατί ,δεν είχε μαλλιά και δεν μπορούσα να καταλάβω. Δεν ήθελα όμως να ρωτήσω κάτι άλλο, το έπαιζα ανήξερη ότι όλα είναι μια χαρά.
11.    Ξεκίνησαν αμέσως οι θεραπείες;
Θυμάμαι την επόμενη μέρα, μετά που πήγα στο μακάριο νοσοκομείο στη Λευκωσία. Ήταν Σάββατο. Οι γιατροί το Σάββατο  δεν έρχονται στο νοσοκομείο όμως ήρθαν, γιατί ήθελαν να δουν τα σημάδια που είχα στα πόδια μου. Όταν τους τα είχα δείξει είχα προσέξει ότι είχαν ήδη πολλαπλασιαστεί. Ο γιατρός μου ζήτησε να του αναφέρω και άλλα συμπτώματα που είχα. Όταν τα έλεγα ήταν κάπως σαν να και ήξερε ότι θα του έλεγα τα συγκεκριμένα συμπτώματα. Μετά από αυτό κλείστηκαν μέσα στο γραφείο δύο γιατροί μαζί με τις νοσοκόμες . Ήθελαν να μιλήσουν με την μάμα μου και τον παπά μου. Όταν τελείωσαν μου είπαν πως θα με βάλουν σε δωμάτιο μόνη μου, γιατί θα ξεκινούσαν τα φάρμακα. Με πήραν για να μου κάνουν παρακέντηση και να μου πάρουν δείγμα μυελού των οστών για να δουν ποια μορφή λευχαιμίας έχω, γιατί έπρεπε να ξέρουν ποιες θεραπείες θα μου έκαναν. Την Δευτέρα τελικά ξεκίνησαν τις θεραπείες, γιατί περίμεναν τα αποτελέσματα από τον μυελό των οστών.
12.    Πόσο καιρό παρέμεινες στην Λευκωσία;
Από τις 14 Μαΐου είχα κάνει συνεχόμενα ένα μήνα και μία εβδομάδα μέχρι να βγω για πρώτη φορά και να έρθω στη Λεμεσό για 2-3 μέρες. Βασικά ήμουνα από τις 14 του Μάη μέχρι τα μέσα του Νοέμβρη περίπου. Έκανα 7-7,5 μήνες περίπου. Είχα αγανακτήσει πολλές φορές.
13.    Είχες κάνει αρκετές εγχειρίσεις;
Αρκετές, πιο παλιά να φανταστείς δεν είχα κάνει ούτε μία εγχειρίσει στη ζωή μου. Δεν είχα κτυπήσει ποτέ, είχα αρρωστήσει κάποιες φορές και μετά μου περνούσε εύκολα. Μεγάλη ειρωνεία αυτό!!! Είχα κάνει 6 χειρουργεία και στο πρώτο θα μου έβαζαν το hick man, ήθελαν 2,5 ώρες να με κόψουν και να μου το περάσουν από το λαιμό και την φλέβα της καρδιάς. Αλλά και ακόμη μισή ώρα για να μου κάνουν παρακέντηση, στο μυελό των οστών. Γενικά πέρασα πολλά μέσα στο χειρουργείο.
14.    Φοβήθηκες;
Το χειρουργείο ήταν το καλύτερο κομμάτι. Μου άρεσε επειδή ήταν και η προετοιμασία. Ποτέ μου δεν ξαναμπήκα σε χειρουργείο ήταν «ωραία». Σίγουρα όμως μετά, όταν ξυπνούσα, πονούσα πάρα πολύ. Ειδικά μετά τις παρακεντήσεις πονούσα πάρα πολύ τη σπονδυλική μου στήλη.  Έπρεπε να και να μην κινούμαι  καθόλου. Όταν μου έκοψαν το hick man ήμουνα σαν την παράλυτη πήγαινα να βήξω και πονούσα. Αλλά γενικά ήταν το πιο καλό κομμάτι σε σχέση με τα άλλα.
15.    Όταν μας μίλησες τότε, μπροστά σε όλους τους μαθητές του σχολείου, αναφέρθηκες και σε ένα περιστατικό που είχε γίνει στο νοσοκομείο με μια κοπέλα .Θες να μας πεις λίγα λόγια  γι΄ αυτό;
Ήταν περίπου στα μέσα της θεραπείας μου, έπρεπε να κάνω καρδιογράφημα και τυπογραφία, επειδή είχε πειραχτεί η ακοή μου από τις χημειοθεραπείες. Με πήραν με το ασθενοφόρο και επειδή ήμουνα πολύ εξαντλημένη και δεν μπορούσα να περπατήσω με είχαν βάλει πάνω σε ένα  αναπηρικό καροτσάκι .Επειδή δεν είχα καθόλου άμυνα, φορούσα και μία μάσκα και όσο να΄ ναι ήμουνα λίγο χάλια σαν εικόνα. Λοιπόν ήμασταν στο διάδρομο και με είχε δει μία κοπέλα που κρατούσε ένα μωρό. Το μωρό με κοίταζε περίεργα, ρωτούσε τη μάμα του, γιατί και εκείνη τον τράβηξε σε μια γωνιά μήπως και περάσω από δίπλα τους και τους κολλήσω. Εγώ στο μεταξύ είχα νευριάσει,  γιατί ήταν κάπως ρατσιστική η στάση της απέναντί μου. Εγώ κινδύνευα περισσότερο από εκείνη παρά εκείνη από εμένα. Εκείνη τη στιγμή γυρνάω και της λέω «δεν έχω λέπρα, λευχαιμία έχω» της το είχα πει πολύ ειρωνικά, γιατί ήθελα να την κάνω να νιώσει όπως ένιωσα και εγώ.
16.    Πέρασες και άλλα παρόμοια περιστατικά;
Όταν βγαίναμε έξω με τις φίλες μου προς το τέλος που μπορούσα να βγαίνω, κάπου να φάμε ή σε κανένα καφέ να κάτσω λίγο, όταν δεν είχε πολύ κόσμο. Μπορούσε να κάτσουν να με βλέπουν επίμονα, επειδή είχαν πέσει τα μαλλιά μου αλλά δεν ήμουν φαλακρή τελείως, είχα 5-6 τρίχες. εντάξει δεν βλέπεις κάθε μέρα μια κοπέλα να μην έχει μαλλιά. Απλά με κοίταζαν περίεργα. Όταν γύριζα να τους δω γύριζαν από την άλλη, αλλά δεν το έκαναν από κακία. Και εγώ, αν έβλεπα κάποια έτσι, θα καθόμουν να την κοιτάζω.

17.    Την πρώτη μέρα που ήρθες στο σχολείο οι υπόλοιποι εκτός από τους φίλους σου, που δεν το ήξεραν, σε κοίταζαν περίεργα;
Θυμάμαι την πρώτη φορά όταν ήρθα στο σχολείο, με έφερε ο παπάς μου και δεν τους το είχα πει. Το ήξεραν οι φίλοι μου ότι ήρθα Λεμεσό, μέσα σε κείνες τις μέρες ήταν να πήγαινα σχολείο να τους δω, να μιλήσω με το Διευθυντή να δούμε τι να κάνουμε, αλλά δεν τους είπα ότι θα να πήγαινα εκείνη την μέρα στο σχολείο. Εκείνη την μέρα κάτι είχαν νομίζω με τη χορωδία, και με είδαν κάποιοι και φώναζαν έτρεξαν με αγκάλιασαν, παραλίγο να με ρίξουν κάτω. Και γενικά εκείνοι που το ήξεραν ήρθαν με αγκάλιασαν, κάποιοι έκλαιγαν, συγκινήθηκαν που με είδαν. Δεν πρόσεξα κάποιον να με βλέπει περίεργα ή κάτι. Ήξερα ότι στο σχολείο ακούστηκε,ο ένας με τον άλλον μαθεύτηκε, συζητούσαν το και γι’ αυτό ζήτησα να κάνω την ομιλία, γιατί άκουγα διάφορα που δεν ίσχυαν. Γι’ αυτό επέμενα να κάμω την ομιλία και πίεζα το Διευθυντή. Ήθελα να τα πω, να τα ακούσουν και εκείνοι που ήξεραν κι εκείνοι που δεν ήξεραν. Να πω έγινε έτσι και έτσι, για να μην βγαίνει ο ένας να λέει το ένα, ο άλλος να λέει το άλλο.
18.    Μετά από όλα όσα πέρασες, σκέφτεσαι με τον ίδιο τρόπο;
Όχι. Σίγουρα όχι. Παλιά νόμιζα ήμουν ώριμη και σοβαρή αλλά μετά από  όλα αυτά που πέρασα, βλέπω πώς ήμουν παλιά και πώς είμαι τώρα, καμία σχέση. Μπορεί κάποιοι να μην είδαν τούτη την αλλαγή αλλά έγινα πολύ πιο σοβαρή, με πολλά θέματα και δεν το παίρνω στα αστεία, όπως το έπαιρνα παλιά. Και γενικά πιστεύω ότι ωρίμασα. Έβαλα νου με λίγα λόγια.
19.    Θέλεις να περάσεις ένα μήνυμα με όσα πέρασες; Να δώσεις ένα παράδειγμα;
Το μόνο που μπορώ να τους πω είναι ότι και εγώ πριν τα περάσω όλα αυτά ήμουν και  όπως τους άλλους. Εγώ ήμουν στο νοσοκομείο και περνούσα ό,τι περνούσα και οι άλλοι ήταν στις θάλασσες και δεν είχαν ιδέα τι μπορεί να περνά ο καθένας μας. Μετά από αυτό απλά παίρνω τη ζωή πιο σοβαρά. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία μέρα κάποιου και δεν παίρνω τίποτε στο δεδομένο. Μπορεί να βλέπεις κάποιον και να τον πειράξεις για το αστείο και εκείνος να πληγωθεί στα αλήθεια ή να τσακωθείς μαζί του, για κάτι πολύ ηλίθιο, και μετά που 2-3 ώρες να μάθεις ότι είχε ένα τροχαίο και χτύπησε. Μπορούν να συμβούν πολλά. Τίποτε δεν είναι δεδομένο.
Σ΄ευχαριστούμε,Χρυσάνθη μου!Να είσαι καλά και κάθε πρόοδο και επιτυχία σου ευχόμαστε.Και προ πάντων,υγεία.
Παπαστυλιανού Στέφανη, Γεωργίου Γαλάτεια , Γεωργίου Κωνσταντίνα (Γ3)

4 σχόλια:

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Παιδιά...θέλει αρετή και τόλμην η ελευθερία..Κι εσείς την έχετε. Η Χρυσάνθη, με όλα όσα πέρασε, φαίνεται δυνατή και με κάνει να αισθάνομαι πως αυτή η δύναμη θα την κάνει να ξεπεράσει τις δυσκολίες, πράγμα που της το εύχομαι ολόψυχα.

ΑΠΑΘΕΙΑΤΕΛΟΣ είπε...

Κουράγιο και πολλά μπράβο στη Χρυσάνθη για την πολύ θετική αντιμετώπιση και στάση στο πρόβλημά της και συγχαρητήρια στις μαθήτριες για τη συνέντευξη που πήραν και στα θετικά μηνύματα που μας περνούν.

stalamatia είπε...

Εύχομαι όλα να πάνε καλά για τη Χρυσάνθη !

ΛΑΦ-Γ2 είπε...

Διονύση,
Απάθεια Τέλος,
Σταλαματιά,
η Χρυσάνθη είναι σήμερα ένα υγιέστατο κορίτσι με πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματά της, ατενίζει με αισιοδοξία και χαμόγελο το μέλλον και μας δίνει μαθήματα ήθους και δύναμης ψυχής.
Της ευχόμαστε κι εμείς τα καλύτερα στη ζωή της!

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts with Thumbnails